Zer den egunerokotasuna, ezta? Betikotasuna da. Goizean goiz kafea hartzeko erabiltzen den katiluaren hotsa da. Soinu diskretua, sumagaitza ia. Baina konturatzeak edo arreta jartzeak esanen nuke baduela nostalgiatik zerbait. Ez, agian, hotsak bere horretan; bai, ordea, inguratzen duenak: kafe usainak, loredun huleak, atariko eskulekuak biratzerakoan egiten duen zaratak, marraka eta zintzarriek, maindire barratuek…
Buruak maiz gordetzen ditu bizitzan zehar errepikatu direnak. Baina kontzienteki gogora ekarri nahi izanda ere, biziko esfortzua eginda ere, ezin dugu. Horiek gordetzeko baldintza horixe da: bat-batean bueltatuko dira. Errutina itsuari zerbait gogoratu nahiko baliote bezala. Zerbaiten abisua balira bezala.
Zerena? Zerbaitena, ziur.
Errutina hitzak aztoratu egiten du maiz, baina errutinak ez du zertan espetxe izan behar. Babesleku ere izan daiteke.
Niretzako errutina nostalgiaren eskutik doa anitzetan. Bigarren hori zer den eta zergatik agertzen den oso argi ez dudan arren. Agian nostalgia da arimak gertatzen ari zen horri begiratzen ez jakiteagatik eskertzeko duen modua. Gu konturatzerako denborak aurrera egin du; buruak, bitartean, hirurehun eta piku hauetan, gorde ditu gorde beharrekoak. Eta gutxien espero dugunean berreskuratuko ditu.
Zertarako? Zerbaitetarako, ziur.